پریشان گویی های یک دلِ تنگ...

امروز برای دومین بار کتاب دا را تمام کردم.

مثل باراول حالم عجیب است.حوصله ندارم.دلم میخواهد بنشینم و ساعتها در رویاهایم غرق بشوم.

من خرمشهر را ندیده ام.من آبادان و شلمچه و اهواز را ندیده ام.ولی به لطف صدها کتابی که درباره ی جنگ خوانده ام وجب به وجب خرمشهر را می شناسم.

من خیلی وقتها دلم برای خرمشهر تنگ میشود...

دلم برای کارون و اروند پر می کشد...

بین خودمان بماند من دلم برای جهان آرا هم تنگ میشود...

حتی برای باکری و زین الدین و همت و چمران...

من به راوی دا حسودی میکنم...

من حسودم...حسادت برای همه ی انها که جنگ را دیده اند...

حسادت برای همه ی کسانی که جنگیده اند...حسادت برای همه ی کسانی که پشت جبهه ها کمک کرده اند..

حسادت برای همه ی کسانی که شهید شده اند...

من این روزها عجیب دلم برای امام تنگ میشود...